และแล้วฉันก็ก่อเรื่องจนได้!!

     
     จำได้ไม่แม่นเท่าไหร่ น่าจะประมาณวันที่ 2-3 ของการมาอยู่ที่นี่ล่ะมั้ง  ไอ้เราก็ก่อเรื่องจนได้จ้า  คืออย่างที่บอกว่าเราพักอยู่ห้องใต้ดิน  ในห้องนอนก็มีแค่เตียงกับโต๊ะตัวเล็กๆ1ตัว เพราะฉะนั้นเวลาจะทำอาหารก็ต้องมาทำที่ห้องครัวส่วนกลางเลยจ้า 




                       นี่คือห้องครัวส่วนกลางในบ้านพักเราเอง งิงิ


     เรื่องมันเริ่มจากการที่เราอยากกิน "ไก่ทอด" เราลงทุนไปซื้อเนื้อไก่มาหมักกับซีอิ๊วเลยนะ  แบบว่าเบื่อขนมปังกับพวกไส้กรอกแล้วอ่ะ  จากนั้นก็ตั้งกระทะ ใส่น้ำมัน และเอาไก่ลงไปทอด  จริงๆ แล้วมันควรจะได้ไก่สุกเหลือง เนื้อนุ่มใช่มั้ยล่ะ แต่เปล่าเลย  ควันจากการทอดไก่ขโมงไปทั่วห้องครัว   และที่เลวร้ายไปกว่านั้นเว้ย  สัญญาณกันไฟไหม้มันจับควันไก่ทอดที่ลอยขึ้นมาได้ มันร้องตี๊ดๆ ดังลั่นเลยจ้า  แล้วไม่ได้ดังที่บ้านพักอย่างเดียวนะ  มันดังลั่นไปถึงรีสอร์ทด้วย  เจ้านายใหญ่ หัวหน้าแม่บ้าน คนอื่นๆ ต่างรีบวิ่งมาดูกันเป็นที่โกลาหลไปทั่ว

     ผลก็คือถูกตำหนิเล็กน้อย เขาก็เข้าใจนะว่าเราไม่ได้ตั้งใจ โชคดีไป นึกว่าจะโดนไล่ออกซะแล้ว  เพื่อนส่วนใหญ่ก็ให้กำลังใจ แต่ก็มีบางคนที่พูดให้เราคิดมากกว่า เห้อ  เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ระวังการทอดไก่ต่างแดนเน้อ แค่ควันอาจจะทำให้วิ่งวุ่นกันทั้งเกาะก็เป็นได้  กิกิ


ขอคั่นมาเรื่อง สิ่งของที่ควรเตรียมไป Work And Travel ก่อนนะ

    


   

     โทษทีอ่ะ ลืมไปเลย มัวแต่เม้าส์แตกฟองกะเรื่องทำงานวันแรก ลืมบอกถึงเรื่องข้าวของที่ควรเตรียมมาต่างแดน ว่ามีอะไรที่จำเป็นบ้าง


     อย่างแรกเลย ผ้าอนามัย แกจะมาหาซื้อที่นี่ให้เปลืองแรงทำไม เตรียมมาเองโลด กี่สิบห่อก็ว่ากันไป


     ต่อมา เราว่าพวกอาหารนี่สำคัญมาก (สำหรับเรากะพรรคพวกอ่ะนะ) คือเราเป็นคนกินยากมาก ลากเสียงยาวๆๆๆๆๆ เราเลยเตรียมพวกน้ำพริกแห้ง น้ำพริกเผา มาม่านี่เป็นแผงอ่ะแก น้ำปลา ซีอิ๊ว น้ำตาล รสดีรสดังอะไรแกก็ขนๆ กันไปเถอะ รับรองได้ใช้แน่ จะบอกว่าเราพลาดมากที่ลืมเอาน้ำมันหอยไป เลยต้องขอยืมเพื่อนคนไทยเอานิดๆ หน่อยๆ ให้พอกรุบกริบ ถ้ามีน้ำมันหอยนะแกจะผัดผัก หรือผัดมาม่าปาปิก้าอะไรก็แซ่บเว่อร์เลยรับรอง หรือจะพกนมข้นหวานมากินกับขนมปังก็ได้นะเพราะที่นี่ไม่มีขาย จะมีก็ต้องในเมืองใหญ่ๆ ไม่ใช่เกาะแบบที่เราอยู่อ่ะ คนอร์ก้อนหรือผงพกมาโลด


     เสื้อผ้า เราว่าเอาพวกเสื้อยืดมาก็ดี แต่งตัวง่ายดี ดูอากาศด้วยนะ ถ้าหนาวก็พกแบบหนาๆ มา แนะนำว่าอย่าพกมาเยอะเว้ย เพราะเดี๋ยวแกต้องหาเรื่องซื้อใหม่แหงๆ ถ้าพกมาเยอะพอแกซื้อใหม่มาเพิ่ม แกก็เก็บใส่กระเป๋าไม่พอ สุดท้ายแกต้องทิ้งของเก่า วะฮ่าๆ เราทำมาแล้วเว้ยแกเลยบอกได้ อิอิ รองเท้าแตะ ถุงเท้าก็ ครีมทาผิว ครีมกันแดดก็อย่าลืมนะ


     เครื่องใช้ไฟฟ้า พวกไดร์เป่าผม หม้อหุงข้าว เราว่าไม่ต้องเอามาให้มันหนักหรอก ที่พักที่นี่เขามีให้ถ้าไม่กันดารจนเกินไปอ่ะนะ ยกเว้นพวกที่หนีบผมไรงี้ ถ้าแกอยากสวยแกก็เตรียมมาเอง แล้วก็อย่าลืมปลั๊กแปลงไฟด้วย เอามากันไว้ก่อนเผื่อได้ใช้


     อันนี้สำมะคัญมากๆ ยาเว้ยยา คือมาอยู่ที่นี่สามเดือนอ่ะแก มันต้องมีป่วยบ้างอะไรบ้างแหละ เรานี่ขาป่วยเลย ยาที่เราเอามาก็เป็นยาพื้นฐานทั่วไป ก็พวก ยาฆ่าเชื้อ ยาแก้อักเสบ ยาพารา ยาธาตุสี่คูณร้อย ยาแก้ท้องเสีย ยาลดน้ำมูก ยาดม ยาอม ยาหม่อง เค้าน์เตอร์เพลน (เผื่อแกทำงานแล้วปวดแขนปวดขา) จะบอกว่าค่าหมอที่นี่แพงมากมาย ทำงานก็เก็บตังไว้เหอะ อย่าเอามาเป็นค่าหาหมอเลยแก๊


     เอ้อ แกอย่าลืมเตรียมพวกของที่ระลึกจากเมืองไทยไปให้นายจ้างด้วยนะ คนฝรั่งเขาชอบกัน เสื้อกระทิงแดง กระเป๋ารูปช้างอะไรแบบเนี้ย ขายต่อยังได้เลยแก ฮ่าๆ

วันที่เริ่มทำงานเป็นยัยแจ๋ววันแรก

นี่คือรีสอร์ทที่เราต้องไปทำงาน พุทอินเบย์ รีสอร์ท


      วันแรกของการทำงาน แน่นอนว่ามันตื่นเต้นมากๆ พวกเราตื่นกันตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า ทำอาหารกินกันอย่างง่ายๆ ไส้กรอกขนมปังนั่นแหละ ใส่ชุดฟอร์มที่นีนฟาหามาให้ เสื้อคอปกสีขาว กางเกงที่เตรียมไปเองขายาวสีครีม รองเท้าผ้าใบสีขาว ไปถึงที่ห้องแม่บ้าน เราต้องไปตรอกบัตรเวลาเข้าทำงานก่อน





นี่คือหน้าตาของบัตรตอกเข้าทำงานจ้ะ




     นีนฟาจะแปะกระดาษสั่งงานไว้ที่ผนัง เด็กwork ทุกคนต้องไปดูว่าใครได้หน้าที่อะไรบ้าง เอาจริงๆนะ วันแรกเรามึนมากอ่ะ แปลไม่ค่อยออกอ่ะ นี่ลายมือหรือลายติงวะ ชุ่ยมากค่ะ ให้แปลเป็นไทยก็ยากพออยู่แล้วนี่ยังต้องมานั่งแกะลายมืออีก ป๊าด ชีวิตไม่ง่ายแล้วเว้ย วันแรกนี่คือเราได้ไปช่วยเพื่อนคนนึงขัดลิฟต์ เช็ดๆ ถูๆ ก็ง่ายๆใช่ป่ะล่ะ แต่งานต่อไปนี่สิ บรรลัยละตู หึหึ


      หลังจากที่ทุกคนทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายบนแผ่นกระดาษเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ต้องมารวมพล เอ้ย รวมตัวกันที่ห้องแม่บ้าน นีนฟานางจะจับคู่ให้ทำงานร่วมกัน ตอนนั้นเราใจเสียละ จะได้คู่กับเเต้วกับจ๋าป่าววะเนี่ย ให้ไปกับคนอื่นแม่งก็ไม่สนิท ภาษาก็ไม่ค่อยได้ สุดท้ายโชคดีคือเราได้คู่กับกุ้งและคนไทยอีกคน ใช้นามสมมุติว่า "เก่ง" แล้วกันนะเพราะนางเป็นแมนที่เก่งสมชื่อเลยอ่ะ อิอิ เราได้รับมอบหมายให้ทำความสะอาดห้องพักชั้นหนึ่งทั้งหมด ซึ่งป้ำๆ เป๋อๆ มากเลย จะหยิบจับอะไรก็มั่วไปหมด เอาผ้าเช็ดส้วมมาเช็ดอ่างอาบน้ำ โวะ!ท่าจะบ้า พาลทำให้ไอ้เก่งมันหงุดหงิดเราไปอีกที่เราทำไม่ได้ดั่งใจมัน แถมนีนฟาก็ส่ง "อาจัว" รองหัวหน้าแม่บ้านมาคอยจับผิดเราเป็นระยะๆ อาจัวนางเป็นสาวผิวดำมาจากแถบแอฟริกามั้ง นางชอบคิดว่านางสวยสดหยดย้อยราวกับนางฟ้านางสวรรค์ชั้นศิวลึงค์ เอ้ย ชั้นดาวดึงส์ พวกเรานี่ความสวยเทียบนางไม่ได้เลยนะ หมายถึงในโลกมโนของนางน่ะ อิอิ


     เออๆ มีอยู่ทีนึงวันแรกนี่แหละ ที่หน้าประตูห้องพักแขกแขวนป้ายไว้ว่า "Do Not Distrub" จะด้วยกรรมหรือความโง่ของเราก็ไม่รู้ เราไม่ทันได้สังเกต ดันไปเคาะห้อง ปังๆ (ก่อนจะเข้าไปทำความสะอาดต้องเคาะห้องก่อน) นีนฟาเดินผ่านมาพอดี นางด่าเราเป็นชุดเลยค่ะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ เราสตรองมากเพราะเราฟังไม่ออก กุ้งเพื่อนใหม่นางก็หวังดีนะแปลให้เราฟัง เอ่อ ปล่อยตูโง่ไปแบบนี้ก็ได้นะทีหลังอ่ะฮ่าๆ

      สรุป วันแรกผ่านไปอย่างทุลักทุเลยูเรก้ามาก เหนื่อยมาก มึนมาก หิวมากเพราะที่นี่โหดอย่างนึง มันไม่มีพักกลางวันให้อ่ะ เลิกงานนะแทบจะเหมาของกินทั้งตู้เย็นเลยอ่ะ


นี่ถ่ายจากสถานที่จริงเลยนะ ฝรั่งแม่งใช้ห้องคุ้มมาก เพลียไปอีก

วันแรกที่เท้าฉันเหยียบไปบนเกาะ Put In Bay แผ่นดินอเมริกา ปี 2015



(ยืมรูปจากเน็ตมา ไม่ได้ถ่ายภาพเกาะมุมสูงไว้ย่ะ) นี่แหละเกาะที่เราต้องดั้นด้นถ่อสังขารมาทำงาน  พวกเราเรียกมันว่าเกาะนรกแตก  เพราะแทบจะไม่มีอะไรเลย นอกจากทะเลสาบที่เล่นน้ำไม่ได้แล้วก็นักท่องเที่ยวมากมายจนล้นเกาะ





นี่คือเรือมิลเลอร์เฟอร์รี่ที่นั่งข้ามมาเกาะเว้ยแก  ยืมรูปจากเน็ตมาอีกตามเคย ฮี่ๆ


     วันแรกเลยนะ เรามากับเพื่อนในแก๊งสามคน  มีเรา จ๋า แล้วก็แต้ว นั่งเรือมิลเลอร์เฟอร์รี่ข้ามมาที่เกาะนี้  อากาศตอนนั้นหนาวเลยแหละ  เป็นช่วงปลายเดือนพฤษภาคมเว้ย  แต่แดดก็แรงไม่แพ้ลมเลยนะแก  คือเราทำใจเลยอ่ะว่า "ตูต้องดำแน่ๆสามเดือนอ่ะ" แต่เอาวะ  มาเก็บตัง ดำก็ยอม  



รถแวนก็ประมาณนี้


           พอถึงบนเกาะพวกเราก็ต่อรถแวน  เอาจริงๆ คล้ายๆ รถสองแถวแหละแก ค่าโดยสารคนละประมาณ 4$  พอมาถึงพวกเราก็ตรงไปที่รีสอร์ทพุทอินเบย์เลยเว้ย   แล้วก็เจอกับหัวหน้าแม่บ้าน  ชื่อ  "นีนฟา"   จำชื่อยัยคนนี้ไว้ให้ดีๆ นะ  แม่นี่อ่ะตัวดีเลย นางพาพวกเราไปยังที่พัก  แกเอ๊ย!! ครั้งแรกที่เห็นที่พักนี่แบบพูดไม่ออกเลยว่ะ  คือมันอยู่ชั้นใต้ดินอ่ะแก อารมณ์แบบไม่มีหน้าต่าง  ไม่มีระเบียงละจะมีเตียงให้ตูม้ายเนี่ย  เดินทางมาก็เหนื่อย  ขนกระเป๋ามาก็หนัก  ต้องมาเจอสภาพห้องพักใต้ดินแบบนี้อีก  คือภาพที่วาดฝันไว้สวยหรูล่มสลายเลยอ่ะ






โถงทางเดินที่พักเรา ยังกับฐานลับนาซี


          ละคือในใบ Job Offer  อ่ะ บอกว่าห้องนึงนอนไม่เกินสี่คน  แต่ที่มันพาเรามานะ มีหกเตียง  แม่เจ้าโว้ย!! นี่ให้ตูมาอยู่ใต้ดินแล้วยังจะให้นอนอัดกันหกคนอีกเหรอ  what the hell  ไม่นะ  ม่ายยยยย  แต่ยังดีที่สมาชิกห้องเราสุดท้ายแล้ว  มีแค่ห้าคน คือมี  เรา จ๋า  แต้ว  พัด(เด็กมอบูรพา) น้องกิ๊บอ้วน (เด็กมอกรุงเทพ) ส่วนเราสามคนเป็นเด็กมอเกษตรหมดเลยจ้า  แท็กทีมกันมา ฮ่าๆ   


เตียงนอนของพวกเรา เหมือนจะดีใช่ป่ะ 555

          โชคดีอีกอย่างนึงที่พวกเราสามคนมาถึงห้องนี้เป็นกลุ่มแรก  เลยมีโอกาสได้เลือกเตียงก่อน  จัดแจงวางข้าวของเสร็จคราวนี้ก็ต้องมาทำความรู้จักเพื่อนใหม่กันเนาะ  คนแรกที่เข้ามาทักเรา(ขอใช้นามสมมุตินะ)นางชื่อ  "กุ้ง" เป็นหญิงจ้ะ ภาษาอังกฤษนางเริ่ดอยู่เชียวแหละ  นางก็มาเล่านู่นนั่นนี่เกี่ยวกับกลุ่มของเพื่อนคนไทยที่มาก่อนให้พวกเราฟัง  ดูๆไปนางเป็นคนที่ค่อนข้างขี้เม้าส์เลยแหละ  แต่นางก็แนะนำเราว่าที่เกาะนี้มีอะไรบ้าง  ต้องทำตัวยังไงเวลาที่เข้างาน  ลักษณะงานเป็นยังไงอะไรทำนองนี้  เสร็จกิจของวันนี้  ก็ไม่มีอะไรมาก  แค่เซ็งกับที่พัก  คิดถึงแม่  คิดถึงบ้าน  คิดถึงทุกๆ อย่างที่เมืองไทย ก็แค่นั้นเอง